Polska konstrukcja mikrosamochodu

Mikrus, polski mikrosamochód był produkowany w latach 1957-1960 w zakładach WSK Mielec i WSK Rzeszów. Napedzany był 2-suwowym, 2-cylindrowym silnikiem MI-10A o pojemności 296 ccm i mocy 14,5 KM. Przewidziany był dla dwóch dorosłych i dwojga dzieci. W założeniu miał palić tylko 4 litry benzyny i miał stać się małym, popularnym i przede wszystkim tanim samochodem odnoszącym sukces w Polsce.

Mikrus z założenia miał być tanim, masowym autem. Ta jedna z nielicznych polskich konstrukcji samochodowych powstała nieco przypadkowo. Pod koniec 1956 roku władze postanowiły wykorzystać moce produkcyjne zakładów lotniczych WSK Mielec i WSK Rzeszów, dotychczas zajmujących się samolotami i motocyklami, i uruchomić tam produkcję samochodów. Rzeszów opracował dokumentację silnika, a Mielec zajął się podwoziem i nadwoziem przyszłego mikroauta. Na Krajowej Naradzie Motoryzacyjnej na początku 1957 roku pokazano projekty, a 22 lipca zaprezentowano w Warszawie pierwsze prototypy. Nowe autko otrzymało nazwę Mikrus MR 300 (MR od Mielec, Rzeszów). Pod koniec roku była już gotowa pierwsza seria. Dodatkowo pokazano dwa Mikrusy w wersji kabriolet.

"Przy cenie, która nie powinna być wyższa niż 25 - 30 procent powyżej ceny motocykla o podobnym litrażu, stanowić może bardzo popularny środek transportu dla szerokich rzeszy użytkowników" – pisała ówczesna prasa. Zainteresowanie "Mikrusem" było bardzo duże. Wysokie koszty wytwarzania (nie uruchomiono produkcji wielkoseryjnej) nie pomogły stworzyć podwalin pod masową, indywidualną motoryzację. Wysoka cena auta nie pozwoliła na realizację tych ambitnych zamierzeń. "Mikrus" kosztował 50 tysięcy złotych, czyli około 50 średnich ówczesnych pensji. Za Warszawę płacono 120 tysięcy